اهمیت ادامه دادن

سال 99 بود فکر کنم، یه دوره تایپ خریدم با یکی از دوستان، من تلاشمو کردم و سعی کردم اونو به سر انجام برسونم یعنی قشنگ تایپ ده انگشتی رو بلد بشم و سریع اما اون بیخیال شد، من الان همیشه وقتی دارم هر جا تایپ میکنم احساس غرور میکنم و احساس میکنم یه مهارت خیلی ریزی دارم، خیلی حس خوبی داره بخاطر همین هم که شده فتوشاپم و... رو ادامه میدم، چون برای غرور و آیندم.

اون اگه مثلا یه هفته یاد گرفتم 2 ماه تمرین کردم این اگه 3 ماه یاد میگیرم، 1 سال تا 2 سال باید تمرین کنم.

من دوره تایپ ده انگشتی رو 4 ماه زمان برد که مسلط شدم، فتوشاپ که خیلی سطحش بالا تره رو دیگه باید حداقل 1 سال وقت بزارم تا حرفه ای شم، برای همین هر سال یه نرم افزار حرفه ای میشم.

خوب جزوه نوشتن!

یکی از وبلاگ هایی که میخونم یه مطلب جالب گذاشته بود: 
ببین من خودمم جزو آیندگانم. در آینده انقدر که به درد خودم خورده به درد بقیه نخورده. من هنوز که هنوزه به جزوه‌های قدیمی مراجعه می‌کنم. لذا مرتب می‌نویسم که بعداً راحت‌تر استفاده کنم.

همین‌جوری معمولی هم تایپ نمی‌کنم و جزوه‌هام فهرست و پانویس و ارجاع و شکل و نمودار و جدول و همه چی داره. به‌لحاظ ویرایشی هم که همیشه سعی کردم طبق شیوه‌نامه و یکدست باشه. آخر سال هم در اختیار استاد و هم‌کلاسیام قرار می‌دادم و حس خوب و مفید بودن بهم دست می‌داد. چند بارم تو دورۀ ارشد پیش اومده بود که استادها با دقت جزوه‌هایی که تایپ کرده بودم رو بخونن و کامنت بذارن و بگن فلان مطلبو فلان‌جور تغییر بده و اصلاحش کن، من یه‌جوری می‌نویسم و انقدر توضیح می‌دم که همه بفهمن :))