دل مشغولی های دنیا!
آدم باید بدونه چی در پیش داره از مرحوم علامه طباطبایی شاگردانش نقل میکنن که مرحوم علامه طباطبایی در درس گاهی موقع ها حتی بی ربط یه مرتبه وایمیستاد و سکوت میکرد و میگفت : آقایون ما ابد در پیش داریم...
بخدا قسم اگه گاهی این جمله رو بشینه فکر کنه ؛ بعضی از دوستان دانشجو بودند که روی این فکر کرده بودند بیچاره شده بودند ... ابد در پیش داریم...
اگه آدم اصلا فکر کنه ابد یعنی چی؟ ابد یعنی یک هزار سال یک میلیون سال و ... و یک میلیارد سال نه .... یعنی انتها دیگه نداره ... ما یه همچین چیزی در پیش داریم... و تمام اون توشه ای که برای ابدیت ما هست در همین 60 ، 70 سال کوتاه دنیا هست هر کاری میکنیم همین جا هست .... آدم به جا هست که حواسش رو بیشتر جمع کنه به اون اصل بپردازه و دل مشغولی های دنیا اون رو مشغول چیزهای سطحی و پیش پا افتاده و بی ارزش نکنه ...
متاسفانه یکی از چیز هایی که در دوران ما الان هست و یک فرهنگ مادی که در دنیا کم و بیش رایج شده اینه که انسان ها رو مشغول کرده به دنیا ... خیلی انسان ها رو به دنیا مشغول کرده انسان ها را مصرفی بار اورده که حریص به دنیا هستن و دائما دل مشغولی اصلیشون به دنیاست ... گاهی موقع ها دو شیفت و سه شیفت کار های دنیاییشون رو انجام میدن .... و وقتی دیگه برا اخرت براشون باقی نمیمونه ... حرص به دنیا رو دارن ترویج میکنن ...
انسان هایی که وقتی مد های مختلف رو وقتی میبینن ... تو ماشین تو موبایل ... حریص میشن ؛ تبلیغات مصرفی محصولش به وجود آمدن انسان های مصرفی هست انسان مصرفی یعنی کسی که به اون چیزی که داره راضی نیست دائما چشمش دنبال چیزی هست که نداره ولو اون چیزی که داره نه هنوز خراب شده نه کهنه شده ... ولی چون چیز جدید میاد ای مد پرستی حالتی به وجود میاره که حریص میشه هی دنبال چیز جدیده ....
خدانکنه فرد این حالت حرص در او به وجود بیاد ... مثلا گاهی در مراسم و مجلس و .. با یه لباس رفته دفعه بعد که میخواد بره میگه آقا باید یه لباس جدید تهیه کنم قبلا با اون لباس دیدن منو ... آقا دیدن که خورده نشده که پاره ام نشده که ... نیازی نیست که حتما چیز جدیدی باشه...
الگوی مصرف و اون مدلی که اسلام ارائه میده حداقل زندگی نیست که رو گلیم باید بشینی اصلا این نیست اینکه گاهی موقع ها از امام علی چیزی نقل میشه امام علی در زمانی بود که زمان حکومت داریش بود و خودش رو با ضعیف ترین مردم جامعه میخواست وفق بده اینطوری عمل میکرد ولی اون الگوی مصرف و مدلی که اسلام ارائه میده حد کفافه نه حداقل ...
اسلام نه گفته کمترین حد نه گفته بیشترین حد تجملات و لاکچری بازی .... بلکه حد کفاف
این نیاز های کاذب یواش یواش وارد زندگی آدم میشه که شاید جای نیاز های اصلی رو بگیره... آدم های معتاد یه نیاز کاذب وارد زندگیش شده..
بدن سالم نیاز اصلیش به آب و غذا به خواب و... اما شخص معتاد یه نیاز کاذب هم داره ؛ جوری که واقعا نیاز داره به اون اما نیاز کاذبه ... چرا بقیه نیاز ندارن؟
یواش یواش این نیاز کاذب آنچنان جا باز میکنه که جای نیاز های اصلی رو میگیره که حاضر مواد برسونن اما غذا نخوره...
آدمی که معتاد میشه به دنیا این نیاز آنچنان در زندگیش جا باز میکنه که جای نیاز اصلی رو میگیره میبینه که حاضر نیست نیم ساعت با خدا راز و نیاز کنه این نیاز اصلی جاش رو نیاز های کاذب گرفته...
اگه بهش بگیم فلانی تو شیعه هستی یه ربع 20 دقیقه توی روز وقت بزار با امام زمان درد و دل کن ... ببخشمون که قراره شیعه تمام وقتش رو خرج امامان کنه!